Inspiratie
Ken je dat? Dat je geïnspireerd wordt door een quote of boek of dat je bewondering hebt voor een medemens? Inspiratie voelt voor mij alsof mijn hart open gaat en ik toegang heb tot mijn creativiteit. Levensenergie gaat stromen. Wist je dat wat je bewondert in een ander, in essentie bij je zelf aanwezig is? (maar wellicht nog tot uiting moet komen). ‘Beauty is in the eye of the beholder’.
Innerlijke vader
Vredes activist en zen meester Thich Nhat Than is een grote inspiratie voor mij om vredelievend door het leven te gaan. In deze ontroerende video waarin een jong meisje vraagt aan de zenmeester hoe zij met haar moeilijke vader om moet gaan, legt hij uit waar het in therapie ook om kan gaan. Het raakt mij om te zien hoe liefdevol en oprecht oordeel loos het antwoord van de meester is. Ondanks de gekwetstheid van het meisje, adviseert hij om vrede te krijgen met het innerlijke beeld van de vader. Haar vader zal misschien niet veranderen, maar de manier hoe ze naar haar vader kijkt wel. Dit is wat je in therapie ook kan bereiken.
Oprekken van je tolerantieraam
“Wat voor mensen komen er bij jou in therapie?” vragen mensen wel eens. “Mensen zoals jij en ik, die in de kern hun leven goed kunnen dragen, maar nu even (behoorlijk) vastlopen” zeg ik dan.
Mensen komen binnen met allerlei klachten. Maar waar het in de kern om draait is dat oudere pijn, bewust of dan wel niet bewust, op de voorgrond is. Die oude pijn kan veel verschijningsvormen aannemen. En nu deze zo op de voorgrond in je bewustzijn is, ben je sneller geraakt of raak je sneller in de knoop met jezelf. Nadat je je verhaal hebt kunnen vertellen (dat is vaak al een hele opluchting op zich), kijken we in de therapie voorbij het verhaal, naar wat er onder ligt. En waarom bepaalde triggers jou zo raken en je in een andere ‘staat van zijn’ brengen. Concreet: waarom je ergens door gekwetst wordt, zo boos van wordt, zo teruggetrokken of gevoelloos. Maar ook waarom je je bij bepaalde mensen niet durft te laten zien, je je kleiner maakt of juist veel groter en daardoor ook niet echt laat zien. Allemaal reacties, waar je geen controle over hebt, maar automatisch gebeuren. Het lukt dan niet om met een gezond verstand zelf het heft in handen te nemen. Als dit zo gaat dan weet je: het gaat hier over iets ouders, niet iets van nu, maar een oud gevoel wat nog niet voldoende doorvoelt en gezien is. In de therapie is er de ruimte en tijd om dit wel te doen. Daarna is er rust te voelen en zie je in het dagelijks leven dat het je makkelijker lukt om met een vertraging te zien wat je raakt en hoe je daarmee wil om gaan. In de neuropsyschologie spreek je dan over het oprekken van je tolerantieraam. Je window of tolance wordt iets breder en jouw volwassen zelf kan meer dragen.
https://www.youtube.com/watch?v=nZnJMyNT620&ab_channel=BeaconHouse